NORMALNOŚĆ I ZDROWIE

NORMALNOŚĆ I ZDROWIE

,,Jeszcze nie tak dawno temu podręczniki psychologii i psychiatrii często podejmowały temat normalności psychicznej. Długo przeważał abstrakcyjny model człowieka normalnego, bez dolegliwości fizycznych i psychicznych. Osobnik taki był wydajny w pracy, żył w rodzinie heteroseksualnej, która nie znała chorób, rozwodów i śmierci. Przeciętny Svensson – czy polski Kowalski – zawsze miał ojca i matkę, rodzeństwo i praktycznie biorąc nie znał rozterek egzystencjalnych. Dziś wiemy, że podobny błogostan nie istnieje i że człowiek zupełnie ,,normalny” jest fikcją. Życie uczy, że tylko naprawdę nielicznym udaje się wejść w wiek dorosły bez mniej lub bardziej poważnych konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych. Trudno spotkać kogoś, kto nie nosi w sobie jakiegoś bolesnego urazu z okresu dzieciństwa lub młodości.

(…)

Zdrowie psychiczne można określić jako zdolność do rozwoju. Człowiek zdrowy psychicznie to ten, kto potrafi kochać i pracować. Ta lakoniczna, ale jakże trafna definicja, przypisywana Zygmuntowi Freudowi (1856-1939), mieści w sobie również kwintesencję celów każdego rodzaju psychoterapii, mianowicie doprowadzenie do tego, aby pacjent mógł w pełni wykorzystać swój potencjał miłości i umiejętności zawodowych.
Życie każdego człowieka jest ustawicznym poszukiwaniem kompromisowego rozwiązania między przekonaniem o własnej małości a zarazem o swojej wielkości i niepowtarzalności. Na każdym etapie życia jednostkę ogarnia od czasu do czasu niepewność co do wyznawanych wartości i sensu egzystencji. Wynika to z samej istoty życia, które nieustannie konfrontuje nas z dobrem i złem, rozwojem i zastojem, bliskością i samotnością. Po osiągnięciu względnej równowagi wewnętrznej życie ponownie zmusza nas do zmian i przeformułowywania naszego stosunku do siebie i do świata. Dzięki tym przemianom człowiek osiąga wyższy poziom świadomości i organizacji psychicznej. Proces ten trwa całe życie.”

źr. ,,Vademecum psychoterapeuty” Jacek Kubitsky